Een bijzondere ervaring tijdens een ochtendmeditatie.
Het is vroeg in de ochtend. Ik zit te mediteren. Versnippering in mijn hoofd en in mijn leven… Ik stel mezelf de vraag: hoe vind ik richting in de versnippering van mijn gevoelens en gedachten? Ik laat de vraag wegfladderen en laat komen wat zich aandient.
Ik zie een beeld opdoemen: talloze pijlen, allemaal met een hoek erin. Er wijst er dus geen een rechtuit. Het is of ze niet vooruit wíllen wijzen, maar alleen om een hoekje, door elkaar, over
elkaar, in elkaar. Het voelt als één grote chaos, precies het versnipperde gevoel waar ik mij zo vaak middenin bevind.
Plotseling maakt één pijl zich los van de rest; het is een rechte pijl! De chaos van de overige pijlen smelt langzaam weg in het niets en de rechte pijl wordt steeds groter. Hij lijkt me de weg
te willen wijzen. Meteen bekruipt me het mij zo bekende gevoel van dreiging en angst: “nee, ik wil niet vooruit! De wereld is te overweldigend! Het onbekende maakt me bang!” Ik dreig voorover te
vallen en uit mijn lichaam getrokken te worden maar ik ben opeens heel vastbesloten dat ik dat niet meer wil, nooit meer! Ik vraag me af hoe het dan wel moet, want ik wil ook niet machteloos en
verlamd op dezelfde plek blijven stilstaan. Dat is gewoon te benauwend geworden.
Onmiddellijk verandert er iets: ik zit ineens in een klein karretje en voel een reusachtige, warme hand op het midden van mijn rug, die mij in mijn karretje heel langzaam en behoedzaam vooruit
begint te duwen. Een bemoedigende ondersteuning, precies op de plek waar ik zo vaak pijn in mijn rug heb… Ik voel dat het tempo waarin ik vooruit wordt geduwd precies goed is. Niet te langzaam,
niet te snel, zodat ik helemaal aanwezig kan blijven in mijn lichaam, zonder het gevoel te hebben dat ik er vooruit of achteruit uit wordt getrokken en er ‘niet meer ben’.
Die grote, zachte, warme ruggensteun voelt zó goed en veilig, als een allesdoordringende gloed met de boodschap ‘alles is goed, we staan achter je!’ We? Plotseling besef ik dat het karretje onder me is verdwenen en dat links, rechts en achter me opeens een menigte mensen staat. We staan samen in een zonovergoten, leeg landschap. De zon verwarmt mijn gezicht en lichaam intens en weldadig. Het valt me op dat niemand naar me kijkt, nee, ze kijken mét mij in dezelfde richting. Eén gezamenlijke blik, gericht op de zon. De zón, het licht, de toekomst!
Het weidse, warme, eindeloze landschap, badend in het licht, voelt als een enorme bevrijding. Maar wat nog bevrijdender is, is dat er niemand tegenover me staat. Niemand om mij de weg te versperren, af te remmen, niemand tussen mij en het licht, die mij in zijn schaduw zet. Alleen maar liefdevolle mensen naast en achter mij, die me zacht ondersteunen op mijn weg naar de toekomst.
Reactie schrijven