Brief aan kleine Mai

Mijn allerliefste kleine Mai,

 

Een vrolijk, levendig, nieuwsgierig, gevoelig en verlegen klein meisje, zo voel ik jou.
Ik zie je voor me met een paar felgekleurde kralenkettingen om je nek, een blauw vestje, gebreid door oma, een rode haarband en een fleurig jurkje met rode blokken.
Een brede lach en pretogen, die zie ik ook, en een mond waarin twee voortanden missen, waar je heel trots op bent!
Je bent buiten in de natuur, waar je je altijd zo fijn voelt.

 

Toen was je nog Mai, want zo werd je altijd genoemd toen je klein was. Tot je dat ineens niet meer wilde, en je heel koppig niet meer luisterde naar die naam, net zo lang tot niemand hem meer gebruikte.
Voor mij blijf je Mai, want Mai was het vrolijke meisje dat nog lachend kattenkwaad uithaalde met haar beste vriendinnetje. Mai was het meisje dat nog koppig en eigenwijs zichzelf durfde te zijn, voordat alle ellende en daarmee ‘Het Grote Aanpassen’ begon.

 

Ik bewonder jou Mai, om het feit dat je altijd achter je eigen mening en gevoel bleef staan, zelfs als je dan ‘kattig’, ‘egoïstisch’ en ‘niet-sociaal’ werd genoemd. Oké, je trok je weliswaar steeds meer terug, maar dat deed je alleen om in jezelf te kunnen blijven geloven en te voorkomen dat alles je werd afgepakt: je mening, je stemming, je voorkeuren, kortom je eigenheid, alles waar jij voor ging en in geloofde maar wat niet werd geaccepteerd. Nooit heb jij je eigen innerlijke stem echt verloochend, al werd jou dat heel erg moeilijk gemaakt. Vanbinnen bleef je sterk, zelfs toen je voor iedereen om je heen onbelangrijk en onzichtbaar leek te zijn geworden.
Gelukkig kon je jezelf uiten in tekenen. Hele dagen bracht je ermee door, om zo jouw beeld van de wereld weer te geven. Dat vind ik zo fijn voor je Mai, dat je jezelf daarin helemaal kwijt kon. Kun je mij dat ook weer leren?
Ook in de natuur en met dieren kon jij helemaal jezelf zijn, zonder veroordelingen en volledig geaccepteerd; in de wereld van de stilte, voordat woorden wapens werden.
Ik heb nog steeds een hele meute dieren Mai, en woon midden in de natuur; dat vind je vast fijn om te horen. Daar kan ik, net als jij, veel liefde in kwijt.

 

Lieve kleine Mai, niets ontgaat jou omdat je zo supergevoelig bent; je ziet, hoort, ruikt, voelt alles. Heel mooi en waardevol, maar ook loodzwaar, want waar vind je dan nog rust?
Wil je wat wijze raad aannemen Mai, van mij, jouw volwassen versie?
Blijf allereerst altijd bij jezelf, dan zal je niet zo overweldigd worden door al die zintuiglijke indrukken.
Verloochen jezelf nooit. Ik weet het, dat deed je al nooit echt, maar misschien zou je jezelf vanaf nu wat meer aan de wereld willen laten zien, in plaats van je zo terug te trekken? Breng jezelf met liefde voor jezelf en anderen naar buiten, zonder verwachtingen maar met een rotsvast vertrouwen in dat gouden Zelf van je. De wereld kan namelijk niet wachten om jou echt te zien te krijgen.

 

Kleine Mai, je werd opnieuw geboren boven op een prachtige berg in Andalusië, in de weldadige warmte van de zon. In die warmte kan je nu opnieuw op gaan groeien, maar deze keer omringd door alle liefde die je altijd zo ontzettend hebt gemist. Ik beloof je met heel mijn hart dat ik jou die liefde in overvloed ga geven!
Het wordt hoog tijd dat je weer bij me intrekt kleine Mai; al die lege ruimte in mij heeft daar zo lang op gewacht!

 

Ik hou van je. Kom, pak mijn hand, dan gaan we samen spelen!

 

Heel veel liefs vanuit mijn hart,

 

Marja